Πέμπτη 17 Ιουλίου 2014

μία ανάμνηση

Σχολικό έτος 1984-1985. Είχα τρία χρόνια διορισμένη.
 Ήταν η πρώτη εβδομάδα του τρίτου τριμήνου. Πριν δύο μέρες είχαμε δώσει στους γονείς τους ελέγχους με την επίδοση των μαθητών.

Θυμάμαι εφημέρευα, ήμουν στην αυλή, τρίτο διάλειμμα.

Μία μητέρα διέσχισε την αυλή του σχολείου και ήρθε να με συναντήσει.

«Είστε η κυρία Ζιρώ;» με ρώτησε.
Συστηθήκαμε.

«Πώς πήγε ο μαθητής/η μαθήτρια με την επίδοσή του/της;» ρώτησα.
«Καλά!» μου απήντησε, «δεν έχω παράπονο».

΄Υστερα, με γνήσια δυσφορία, μου είπε:
«Θέλετε να κάνετε τα παιδιά μας ζωγράφους; Το ξέρετε ότι στο σπίτι το παιδί μου, όλη μέρα ζωγραφίζει;»

Της απάντησα με γνήσια σοβαρότητα: 
«Σας προτείνω, επειδή δεν μπορώ να ελέγξω τη συμπεριφορά του παιδιού στο σπίτι, να κλειδώνετε σε ασφαλές μέρος τα υλικά και το μπλοκ, για να μην ζωγραφίζει! Αντίθετα, να του προτείνετε να βλέπει περισσότερο τηλεόραση».

 Ήμουν νέα τότε, και θύμωνα εύκολα.


ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΣΕ ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ.